ผมไปรื้อหนังสือในกล่องที่เก็บไว้ เลยไปเจอ โคลง ๔ สุภาพ ของ ญาติที่ผมรักคนหนึ่งแต่งไว้เมื่อ ๒๘ ปีมาแล้ว และเขาเสียชีวิตไปแล้วราว ๑๓ ปีเห็นจะได้ จึงขอฝากบันทึกไว้ในบล๊อกนี้ ไว้ในไซเบอร์สเปซ เป็นอนุสรณ์ถึงเขา เผื่อว่าในอนาคต เพื่อน หรือใครที่รู้จักเขา อาจจะมาอ่านเจอก็ได้
โคลงสี่สุภาพ แต่งโดย เบิร์ด หรือ ร.ต. อุภัยพล สนธยานนท์ (ยศสุดท้ายก่อนเสียชีวิต พันโท) แต่งราว พ.ศ. ๒๕๒๖
นมัสการพระรัตนตรัย
น้อมประนตสัมพุทธเจ้า สภัญญู
น้อมรับธรรมชื่นชู จิตข้า
น้อมกายถวายปู่ครู ศีลวิสุทธิ์ สงฆ์เอย
น้อมรักศีลทั้งห้า ดิเรกล้วน พึงชม
แต่งชมโฉมภาพวาดนางในวรรณคดี ของ อ. จักรพันธุ์ โปศยกฤต
คันฉ่องส่องโฉมเจ้า กัลยา
แม่เหลียวแม่พิศมา ปะต้อง
ใจพี่สิโหยหา นวลตอบ บ้างเอย
อย่าให้พี่อย่าข้อง รักน้อง ฝ่ายเดียว
ใครเอยปั้นนางไว้ ตะลึงงง
พิศพักตร์รับกับองค์ อ่อนช้อย
ขนงเนตรเกษบรรจง จรุงจัด จริตเอย
กัลยาณีหนึ่งในร้อย เทียบเจ้า ใดปาน
บูชาไตรรัตน์เจ้า ทั้งสาม
ด้วยโกมุทบุษบงบาน ตั้งไว้
สวมใส่อาภรณ์สถาน บรรจงจัด จรุงเอย
หวังวิสุทธิ์วิเศษไซร์ สฤษดิ์ถ้วย ทฤษฎี
นางในวรรณคดีเจ้า จอมคน
เทริดเกล้าอาภรณ์ทรง ใส่ไว้
สร้อยสุวรรณยรรยง เยียรบับ ระบุเอย
หมองเนตรน้องอยู่ไร้ นิราศร้าง ชายชม
พิณเพลงไพเราะพร้อง กังวาล
ลินลาศเลื่อนลอยสถาน เรียบร้อย
โกสุมปทุมบาน หอมกลิ่น นางเอย
แผ่วแผ่วพริมพริ้มพร้อย เพรียกให้ เรียมหลง
